نیمه راه حجه الوداع،آغاز بیدارى چشمهاى زمینیان بود.آسمان،دربلندى ها،سکته
اى ملیح کرد تا شعرشعورعلى،درسینه عاشقانش سروده شود.آن روز،نگاه محمد صلى الله علیه وآله،اشاره به جبروت کرد وآرامش على علیه السلام اشاره به
ملکوت.
خورشید وماه با محمد صلى الله علیه وآله،هر چه بالا مى
روى،بالاترمى بینى و این لیاقت، تنها شایسته على علیه السلام است که
درتسخیرقلب ملایک،سابقه اى دیرینه دارد.غدیر، آنجاست که شاخه هاى على علیه السلام و محمد صلى الله علیه وآله به اتصال پیوندى به نام فاطمه علیه االسلام اوج مى گیرد ودوازده میوه امامت ازشجره طیبه شان،به دامان عاشقان مى افتد.آنجا،دستان توحیدى رسول خدا صلى الله علیه وآله حجاب
هاى ظلمانى را کنارمى زند تا آنچه ازناگفته هاى رسالت باقى مانده
است،زمزمه کند.
مردم!بگویید به باد،به باران،به آفتاب و به آب که اینک
على علیه السلام،جانشین من است و درعبورروز و شب،ماه وخورشید،این چنین
جایگاه خود راعوض مى کنند تا تاریکى، رهروانشان را نبلعد.
اینک محمد صلى الله علیه وآله،دست را به سمت آسمان بالا مى برد تا على علیه السلام را به همگان نشان دهد.این،حسن ختام زیباى رسالت محمد صلى الله علیه
وآله است.
اینک،تنها وصى محمد صلى الله علیه وآله،برسکّوى
قلبها،نشان افتخاروامامت را به سینه نورانى خویش مى آویزد تا عشق را دست
به دست بچرخانند وبه مقصد برسانند.
آن روز،آنچه در ذهن محمد صلى الله
علیه وآله مى گذشت،اتصال راه هاى زمین به آسمان بود واینبار،مسافران
را به جادهاى روبه آسمان هدایت کرد. مردم،جهازشتران راروى هم گذاشتند
ومحمد صلى الله علیه وآله با دستان على علیه السلام، آسمان رابراى همیشه به زمین پیوند داد واینگونه آموخت که براى رسیدن به معبود،چگونه دست نیاز بردامان على و آل او درازکنیم.
خجسته باد پیوند «نبوت» و «امامت» درنقطه اوجى به نام غدیرخم که غدیر، گره محکمى است براى رشته دیانت.